maart 6, 2024
van Joaquin Sorolla*
De zee heeft hem getrokken,
een kracht die hij niet kon weerstaan,
de branding liet hij overkomen,
hij trok de golven aan.
Zij hadden aangetrokken
hun lichte jurk voor het plezier
met zand en wind, maar niet met water,
zij hielden meer van sier.
Geen golf kon hem meer houden,
maar niet vanwege ’t kloppend hart
voor meisjes, want dat kwam pas later,
het ging nu om de start.
Klaar af! Dan nu maar rennen,
gestroomlijnd was hij helemaal…
behalve tussen beide dijen,
daar hing zijn mini-paal.
Die was voor hen lachwekkend,
wat gaf hun dubbelop plezier,
hun jurken zorgden ook voor weerstand,
hij won dankzij zijn spier.
* Joaquin Sorolla (1863-1929)
Schilderij ‘Rennen langs het strand’
februari 27, 2024
van Joaquin Sorolla*
Hoe vaak was het al gehesen,
had de visser naar de plaats gebracht
waar hij het net in zee wierp,
vaak had het harde wind doorstaan…
het moest tenslotte wezen.
Scheuren zijn geheel te dichten
met een dikke naald en dito draad
en helpers voor houvast, opdat
het kalm ’t herstel zal ondergaan
en geen verwarring stichten.
Wie kan tussen bloemen zeilen?
Beide raken inderdaad verward:
het zeil gescheiden van de boot
en vele bloemen van de steel…
geen land mee te bezeilen.
Wel het strand, het kan niet missen
dat de visser na herstel de zee
op zeilt en ook het net weer werpt
en met gebold zeil op het strand
komt, ’t mensdom houdt van vissen.
* Joaquin Sorolla (1863-1929)
Schilderij ‘Herstel van het zeil’
Schilderij ‘Aankomst van de visser’
