oktober 22, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Sprekke moast ik as profeet
tsjin ’t keningshûs, heech op ’e rots,
yn earder tiid it hûs fan David,
kening nei it hert fan God.
Hie it folk dêrfan noch weet?
Yn elk gefal syn kening net,
dus moast ik sprekke fan Gods oardiel,
want foar him wie ’t al te let.
Nee, de kening spriek gjin rjocht,
ferloste net út fijâns macht,
dus moast ik hurde wurden sprekke…
as profeet kriich ’k gjin ûntslach.
Sa hat God it oardiel tocht:
de foarst komt fan syn hege rots
en wachtet bevend yn de delling
op wat wurdt syn nuodlik lot.
Lean nei wurken wurdt it lot.
it ûnlân om de stêd ferbrânt,
it fjoer sil ’t keningshûs fertarre,
dat it bringt neat mear ta stân.
* Foto ‘Fertarrend fjoer’
oktober 19, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Kening Sedekia wie benaud,
hy koe der net fan sliepe,
bang wie hy foar Babels foarst
dy’t teach nei Juda mei syn leger,
dat kenings eagen giene iepen.
Boaden stjoerde hy nei de profeet,
dy’t freegje moast in wûnder
fan de Hear, lykas Hy die
foar ’t folk yn need yn âlde tiden,
ek hjoed de dei koe ’t dêr net sûnder.
Jeremia spriek doe sûnder mear,
de wapens soe de Heare
keare tsjin syn eigen folk,
syn grime rekke fee en minsken,
gjinien koe it geweld ferneare.
Wa’t net stoar oan honger, pest of swurd,
soe as in balling libje
yn de frjemdte, fier fan hûs,
it kwea soe ’t hiele folk fûl reitsje,
gjinien koe mear nei frijheid stribje.
* Yllustraasje ‘Sedekia’