maart 27, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Seis kear ferflokt is ’t folk
dat rjocht neamt wat is krom;
Gods grime lôget dêrom op
dat bergen derfan skodzje,
liken op ’e strjitte lizze.
Fan fierren komt it folk
rap nei it folk dat mis
west hat, it komt mei faasje op
syn sein, it sliept en slommet
net, it kin syn doel net misse.
Syn pylken binne op it skerpst,
de bôgen steane spand,
sandalen ha in fêste riem,
de hynstehoeven binne
hurd as fjoerstien, ’t kin net misse…
… dat eagen kuere op it skerpst
nei bút, fan kant nei kant
en rjocht nei foaren oant de kym;
nei ’t delgean fan de sinne
falt de nacht om del te lizzen.
Yllustraasje ‘Striidweinen’
maart 24, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Lit my myn freon besjonge,
dy’t in hege wyngerd hie
mei stokken op ’e bêste grûn,
omhakke sûnder strúk of stien,
mei toer en kûpe foar it parsen,
dat hy hie syn bêst wol dien.
Mar koe myn freon wol sjonge
oer de druven fan syn grûn?
Se smakken soer, net ien wie swiet.
Lit no myn freon mar sizze
wat er mei syn wyngerd docht:
‘Gjin stek bliuwt op ’e râne stean,
elk kin dêr samar yn en út
en hinne wâdzje oer de stokken,
muorrefêst stiet myn beslút!’
’t Wurdt tiid om no te sizzen
dat it folk dy wyngerd is:
bloedbestjoer is út op bút.
* Foto ‘Ferrinnewearre wyngerd’