april 17, 2021
fan William Blake*
Jesaja
Sjedêr hoe’t omkeard wurdt de wrâld:
de masters wurden slaven,
wylst de slaaf komt op ’e troan;
de Heare kiest foar Israel,
dat oan syn lijen komt in ein,
sjong no op hege toan
in spotliet op ’e foarst fan Babel.
De ierde brekt yn jubel út,
sels Libanons sypressen
hawwe wille om de dea
fan Babels kening, delslein leit
er op ’e grûn, syn lege ein
nei hege klim hat neat
mear te betsjutten… fuort mei Babel!
Do komst net yn in eigen grêf,
bist mei guon oaren smiten
op ’e stiennen yn de put;
do rekkest yn it deaderyk,
dêr komt oan ’t narjen nea in ein,
hat dyn bestean gjin nut,
útrûge wurdt it skaai fan Babel.
* William Blake (1757-1827)
Skilderij ‘Kening Nebukadnessar’
april 14, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Wer stekt de Hear de hân op
om syn folk werom te bringen
út ’e fjouwer streken wei,
wat fan it folk noch oer is,
harket nei syn rop.
Fan Efraïm gjin oergeunst
mear, gjin fijânskip fan Juda,
want de fijân wennet west
en east fan wat noch oer is,
God is mei de rest.
De Heare sil de ynham
fan Egyptes seekust bringe
yn de ban en syn rivier
drûch lizze; wat noch oer is,
rint dêrtroch as stam.
Dyselde deis silst sizze:
‘Lit ús tankje no de Heare,
grutte dingen hat Hy dien
foar wat fan ’t folk noch oer is,
Hy hat nêst ús stien.’
Yllustraasje ‘Drûch oer’