mei 22, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Jeruzalem, do liuw fan God,
litst jier nei jier foarbygean,
fierst it hiele jier troch feesten,
mar it sil dy near fergean.
Troch God wurdst yn it neare dreaun
en klagest oer de fijân,
dy’t dy ynslút, skânsen opsmyt,
delslacht troch syn wrede hân.
Dyn wurden komme út ’e grûn,
want ek dyn geast is delslein,
’t lûd is troch it stof bedimme,
mar ’t betsjut noch net de ein.
Ynienen is der frettend fjoer,
om’t God it foar dy opnimt,
grut geweld fan stoarm en tonger,
wat dy folle better stimt.
De fijân sjocht him yn de dream
oan tafel iten, drinken,
mar wat bliuwt, is toarst en honger…
‘Sjoch,’ seit God, ‘wat Ik dy gun.’
Yllustraasje ‘Wat God Jeruzalem gunt’
mei 19, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Mei in fûle eastewyn
is Israel ferjage,
dêrmei wurdt de skuld útsoend
en hat it foar it folk wer dage.
Alterstiennen stoarte yn,
de wijpeal kin ’t ferjitte
om oerein te bliuwen, sjoch…
de stêd wurdt iensum achterlitten.
As in wyldernis, sa wurdt
it wenstee, dêr’t no keallen
weidzje, twychjes reitsje keal,
de frou hat toarre tûken helle…
… om te stekken yn de brân
sa’t brâne lit de Heare
stêden fan in heidensk folk,
dit lot sil Israel net deare.
Lit de rammehoarn yn ’t lân
foargoed it heil wer klinke:
‘Kom werom, myn eigen folk,
en lit Jeruzalem wer blinke.’
* Foto ‘Rammehoarn’