oktober 20, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Myn tsjinstfeint jou Ik opdracht
om oan myn folk ’t berjocht te jaan
fan heil dat komme sil;
myn feint ha Ik formearre,
boppedat dêrta ornearre
ferbûn te wêzen mei myn folk,
it ferrinnewearre erfskip
wer te meitsjen nei myn wil.
Hy moat it boadskip bringe
oan finzenen: ‘Kom no derút!’
En: ‘Kom mar foar it ljocht,’
oan wa’t yn ’t tsjuster sitte,
dat moat hy har witte litte;
sy sille toarst noch honger ha,
’t sinneljocht sil net mear pleagje,
sa doch Ik it godsfolk rjocht.
Nei rynske wetterwellen
wiis Ik myn folk in sljochte wei,
want bergen reitsje plat,
ophege wurde wegen
om te reizgjen nei de sege:
de ierde jubelet it út,
wylst de himel sjongt fan blydskip
en de bergen roppe mei.
* Foto ‘Jubeljende ierde’
oktober 16, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
De Heare hat syn tsjinstfeint roppen
fan de memmeskurte ôf,
noch foar’t mem my te wrâld brocht,
hat Hy myn namme neamd.
De Heare hold my earst ferburgen
yn syn hân, ik siet yn ’t skaad
foardat Hy my yn ’t ljocht brocht,
’k waard as syn feint beneamd.
Hy hat myn tonge flymskerp makke
as in swurd dat dûbel snijt,
ik waard in pylk dy’t stekke
koe djipper noch as ’t swurd.
It like om ’e nocht, myn skreppen,
mar de Hear stie foar myn rjocht,
’t soe my oan neat ûntbrekke,
God hold Him oan syn wurd.
De Hear liet My doe ek noch witte
dat net inkeld ’t eigen folk
it heil sjen sil, it ljocht giet
op foar de hiele wrâld.
* Yllustraasje ‘Fan de memmeskurte ôf’