juli 2, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Ik gûl as God by ’t kleiliet:
Ferlitten binne de bergen,
fûgels sjocht men dêr net mear,
gjin bist ferkeart yn de woestyn…
dit docht My sear.
Jeruzalem as stienbult
wurdt beskûl foar jakhalzen,
Juda wurdt in woestenij,
gjin minske wennet yn dat lân…
dit rekket My.
Rop froulju foar in kleiliet,
dat triennen rinne de eagen
út: ‘Wy moatte út ús lân ,
dus binne wy te lider slein…
gjinien hâldt stân.’
As God wol ik noch sizze:
Lear jimme dochters dit kleiliet
oer de dea, dy’t rekket bern
op strjitte, feinten op it plein…
Ik kin ’t net sjen.
* Yllustraasje ‘Trien’
juni 29, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
As profeet brûk ik de tonge
om te sizzen wat de wierheid is,
dy’t de Hear my witte lit,
sa binne al myn wurden wis.
Ek it folk brûkt faak de tonge,
mar dy komt net foar de wierheid út,
wat de Hear my witte lit,
wêr’t ik myn earen net foar slút.
Wurden dy’t ûnearlik binne,
kringe yn de earen mei bedroch,
lige sels de maten foar…
wêr fynt men dan de wierheid noch?
As in pylk wurdt dan de tonge,
as in deadlik wapen foar de oar,
dat grif útrint op geweld,
de wierheid giet folslein teloar.
Koe ik mar in swalkershutte
fine fier by dizze ligers wei,
nei’t ik har de wierheid sein
hie, goed wie as profeet myn dei.
* Foto ‘Tonge as wapen’