Yn de smeltkûp

fan ûnbekend*
Ezechiël

God rôp my op as minskesoan,
hoe faak oft ik syn stim al heard
hie, wist ik net, de tel wie ’k kwyt,
in wrede rop kaam op my oan.

Foar God wie Israel it guod
dat oerbleau nei’t in lôgjend fjoer
ferbrând hie izer, brûns en lead,
it folk moast foar syn antlit fuort.

God dreau de minsken byinoar
yn ’t sintrum fan Jeruzalem,
de smeltkûp fan al dat metaal,
Gods grime joech it folk gjin kar.

De oven mei in lôgjend fjoer,
dêr waard it hiele folk yn raand,
lead om âld izer wie it net,
want God wie op de minsken poer.

* Foto ‘Smeltkûp’