fan Anthonie van Dyck*
It gie om Edom hinne,
de woestyn yn nei de see,
it like op it paad werom,
gjin útsicht op ’t oerfloedich stee,
mar yn de hân in lege kom
en alle dagen fierder rinne.
‘Wêrom moatte wy opklimme
út Egypte wei, it golle gea,
wy koarje fan it hongerbrea!’
sa klonken tûzen stoertske stimmen.
It kwea wie bard en slangen
kronkelen yn ’t kleiend kamp,
it hie neat fan it paad werom,
it sicht wie wei, it waard in ramp
foar ’t folk, yn ’t lêste rinnen krom,
de bisten lieten har net fange.
‘Wêrom hawwe wy sa klage
tsjin de Iene oer it hongerbrea,
ferslacht ús ek de kweade dea?’
sa klonken doe de bange fragen.
It kwea soe net lang bliuwe,
want der kaam in slangebyld,
dat útsicht op it libben bea,
de Iene wie foar ’t folk in skyld,
beskermer tsjin de wrede dea,
liet elkenien fan oerfloed priuwe.
* Anthonie van Dyck (1559-1641)
Skilderij ‘Mozes stekt de bûnzen slang op in peal de hichte y |
