fan Rembrandt*
Jakob moast de dei troch lizze,
âld en siik, oan beide eagen blyn,
de azem hold er dochs deryn
om oan de ein noch wat te sizzen.
’t Kaam werom út it ferline
wei: syn eigen heit, de eagen ticht,
joech him de seine troch as plicht,
syn broer as âldste fielde pine.
Joazefs soannen liet er komme,
âldste, jongste, Jakob wist it net,
de heit hat har by ’t bêd delset,
wylst pake op it kessen slomme.
Efraïm kaam nei Manasse,
want de âldste hie it earste rjocht,
de âlde hân hat taastend socht,
de rjochter soe de jongste passe.
Joazef woe it korrizjearje,
Jakob hold it dochs by Efraïm,
Manasse hearde pakes stim:
‘God sil de âldste ek wurdearje.’
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Jakob jout de bern fan Joazef de seine’
|
