Oppasser Saulus

fan Rembrandt*

In stien ha ik net smiten,
spriek ek net it oardiel út,
hoewol’t de hân my jûke,
op myn lippen lei ’t beslút:
de deastraf foar dy Jezus-fint,
syn wurden kinne wy net brûke.

Ik hear noch syn ferwiten
oan de lieders fan it folk,
hy neamde har stiifkoppen,
wie fan Jezus sa de tolk.
‘Ferrieders, moardners!’ sloech er út,
syn wurden kamen oer as skoppen.

Wa’t skopt, kin slaan ferwachtsje,
stiennen smite, slach op slach;
de mantels dy’t dêr leine,
ha ’k op passe, tige wach;
wylst seach ik nei dy Jezus-fint,
syn lêste wurden koe ’k opheine:

‘Hear, wol ferjaan har sûnde!’
’t Hie net folle raarder kind.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘De stienniging fan Stefanus’