Mozes klom de Nebo op
mei yn de earen noch it kleien
oer gjin wetter yn de krûk,
de stokslach en syn lilke rop,
it streamde bûten ’t wurdgebrûk.

God rûn doe mei Mozes op
en hoegde dêroer neat te sizzen,
want de tsjinstfeint hie it heard;
doe’t beide wiene op ‘e top,
seach Mozes lizzen lân en stêd.

‘Sjedêr it lang beloofde lân,
nim ’t yn dy op foardatsto stjerst.’

Mozes folge ’t lêste paad,
de berch del neffens God syn sizzen
dat er net nei ’t lân ta mocht;
doe foel yn de bedelte ’t skaad
fan dea en grêf yn godlik ljocht.

* Flaamske skoalle (15^e ieu)
Miniatuer ‘Livres des heures, de dea fan Mozes’