Mei Jehannes op ‘en paad

fan Titiaan*

Sa waard ik dreaun nei de woestyn
as wie der net in oare kar
as stilte om my hinne,
ek de Geast as waarme wyn
en ûnder wetter waard ik skjin
fan geast, foar my wie gjin ferwar,
ik moast dat paad wol rinne.

In jas ha ’k fan kamielehier,
in learen gurle om de mul,
ik fang foar ’t miel sprinkhoannen,
want de Geast hat neat mei sier
en oerfloed, ’t libben krijt earst sin
as men opnij begjint, by nul,
lykas by nije moanne.

It is safier, myn taak begjint,
de minsken komme der al oan,
ha fan myn delgong witten;
wa’t datselde paad giet, wint
it libben, skôget yn de rin
fan syn bestean de wiere Soan…
ik mei dat witte litte.

* Titiaan (sirka 1487-1576)
Skilderij ‘Jehannes de Doper’