Kening Ahasfearos woe wat fiere,
trije jier siet hy al op ‘e troan,
sa’n hege sit foldie him skoan,
in kwestje fan himsels fersiere.

Alle pommeranten moasten komme,
sels dy fan de grinzen fan syn ryk,
want elk wie op it feest gelyk,
se ha der mear as ien op nommen.

Kening Ahasfearos rekke dronken,
dat it wie oerdwealskens dy’t him dreau,
hy rôp wêr’t de foarstinne bleau,
in kwestje fan har kreaze skonken.

Keninginne Wasty woe net komme,
seach harsels net sitten as model,
de rok omheech en dan wer del,
wat koe sa’n machtsbefel har bomme.

Alle wize rjochters fan de naasje
sprieken Wasty skuldich oan ferset,
wat yngie tsjin de man syn wet,
in kwestje fan diskriminaasje.

Keninginne waard gewoan frou Wasty,
har emansipaasje kaam te ier,
de frou wie inkeld foar de sier,
wa’t oars woe, gie grif troch foar spastysk.

* Byld ‘Kening Ahasfearos’