Dit is ’t ferhaal fan sterk tsjin swak
en letter folge swak tsjin sterk,
earst Holofernes, generaal,
doe widdo Judit mei ien haal,
sy houdo fleanend mei ien flerk,
hy kriich as bloedearn syn gerak.

It wie in tiid fan arrogânsje,
’t fûle stribjen nei in machtich ryk,
sjedêr Nebûkadnessar,
wa maalt der dan noch om in lyk,
geweld is de wizânsje,
hjir meldt him Holofernes.

It wie in tiid fan djippe rouwe
foar de widdo om har leave man,
syn namme wie Manasse;
sy giene troch foar lokkich span,
men koe op har fertrouwe…
en Judit wie har namme.

* Donatello (1386-1466)
Byld ‘Judit’ yn Palazzo Vecchio te Florene