Gjin ding mear

fan Albrecht Dürer*

Dûnse ha ik, troch de poarte,
bliid lykas in bern,
om’t ik troch alles hinne wie,
elk koe it oan my sjen.

Jierren lei ik as ferlamme
keardel foar it each
fan elk dy’t nei de timpel gie,
al bliid dat ien my seach.

Faakris fielde ’k my beskamme
om myn lege hân,
omdat ik noait in folle hie,
want neat brocht ik ta stân.

Mar dat diene wol twa mannen,
samar wie ’k oerein,
in wûnder dat ’k op fuotten stie,
want jierren hie ik lein.

Withoefolle grutte eagen
fan ferwûndering
waard ik gewaar om wat ik die…
gjinien seach my as ding.

* Albrecht Dürer (1471-1528)
Yllustraasje ‘Petrus en Jehannes
litte in lamme man wer rinne’