In widdo wie drok yn de wear,
sy socht foar ’t fjoer de prikken
foar it lêste miel, net mear…
fierder soe har soarch net rikke.

Elia frege wetter, mar
op foarspraak fan de Iene
ek noch iten, ’t wie te bar…
soe dy keardel dat wier miene?

De widdo wie der glêd mei oan,
Elia spriek doe wurden
fan genôch, ek foar har soan…
sa is de foarspraak wierheid wurden.

* Achttjinde-ieuske Bulgaarske ikoan
Ofbylding ‘Elia en de widdo fan Sarefat’