Posted by admin

Zephyros nam haar op zijn adem mee
en woei als westenwind naar ’t oosten,
waar koelbloedig als haar bruidegom
het afschuwwekkend monster wachtte.

Maar toen zij vlogen boven Middelzee,
liet Psyche van haar liefde horen:
‘Waai naar Cupido, de zee is koud,
Zephyros, laten wij gaan liggen.’

De westenwind blies uit met meegevoel
als briesje, om haar niet te storen
legde hij haar wiegend in het gras,
zodat zij van haar lief kon dromen.

De wind was weg toen zij nog zonder doel
ontwaakte in het warme oosten
voor een dichte deur, die vroeg aan haar
de kier naar Cupido te maken.

* Schilderij ‘Psyche opent de deur naar de tuin van Cupido’
(1903 – 109,5 x 72 cm.)

Zij kwamen slechts om water,
maar vonden in de bron
een drijvend hoofd dat zong
bij ’t luid getokkel van de lier;
terwijl hun ogen vroegen hoe dit kon,
begon het hoofd zijn tragisch lied:

‘Ik, Orpheus, held in kunsten
van lied en liermuziek,
versloeg al zingend dier,
sireen en zelfs de hardste steen,
maar had geen stem en snaar bij de tragiek
van haar die mij het liefste was.

Eurydice bij Hades,
ik moest je laten gaan,
maar ging je achterna
en zong het leven uit de dood;
toen keek ik achterom en Hades aan
en gaf de dood het leven weer.

Ik, Orpheus, held in stukken
gehouwen, los het hoofd,
heb oren voor de lier
en zing de longen uit mijn lijf,
waarvan ik door de dronkaards ben beroofd;
hoor, nimfen, nu mijn rouwlied aan.’

* Schilderij ‘Nimfen vinden het hoofd van Orpheus’
(1900 – 149 x 99 cm.)