Posted by admin

As de hjerringslynder net mear dûke kin,
de bollekop is skieden fan de romp,
dan giet de dierewrâld ferlern
en bliuwt de fraach bestean hoe’t dat sa komt.

As it skerpe each lêst op it hout in hint,
dan wol ’t gefoel fuort foar de maffia,
mar ’t brein fernimt earst nei dy fint
en fynt in dwerch, sa wol men it net ha.

Dwerch as byld, mar wêrom net yn de natoer
as geast, dy’t ynspirator hat as baan,
hy slacht perfoarst net ien tel oer,
wylst beide jerkes dûke simultaan.

Dêr’t greiden ljochtsje wyt fan ryp,
is ’t skieppeselskip like ryp en wyt,
it read en blau as teken fan de flyt
fan ’t raamwurk yn syn geile gryp.

Dêr is se dan, it swarte skiep
dat moer-allinne yn de greide stiet
te blêtsjen tsjin it eigen byld yn ’t wiet
har winsk: in ivichheid yn sliep.

Wat sille wy noch langer haatsje,
no’t de bern it ljocht sjoen ha,
sy libje swart op wyt as maatsjes,
yn de fierte is ’t al sa
en stjerre fuort aparte praatsjes,
’t giet dan hjir ek wol op ta.