Posted by admin

Ynienen los it roer en rjocht oerein,
ferheard yn ’t each de fierte,
fûgels dy’t fan fleanen witte,
hoe ek ûnderlein.

Want ûnder ’t wjukjen leit no bûnt en bleat
har skaai yn kâlde doppen,
noch te ier om te beroppen,
kriezjend: ’t giet ferkeard.

Noch jong, mar dochs al earen foar de noed,
want: ‘Pake, ’t wurdt al letter,
foar de miuwen is ’t ek better.’
Pake fûn it goed.

Se sniene oan op harren rûte
boeien messkerp foar de rest
dat bloed ferkleure ’t stielen wurk,
mar nimmen tocht oan skuld of boete,
inkeld klonk soms lûd protest.

Doe op ‘e grins fan tongertiden
wiisden leaden loften mâl,
de swiere klap kaam op ‘e durk;
it wie de ein fan al har striden,
lamslein lizzend oan de wâl.