Posted by admin

It stiel stiet stil en strielet út
de kjeld fan dizze kleare snein
mei twa kear read, dus sletten
foar it farren, boppedat leit ticht
de grêft, hjoed jilde oare wetten.

De stielen list jout helder sicht
op wat it folk hat by de ein,
’t is skowen om te gliden:
mem it rûge wurk foar wat moat glêd,
har soan kin dan mei faasje ride.

It giet op stiel noch net sa rêd,
al hast de puck al twa kear slein
en hâldst de stick yn hannen,
glidend dochst rap beide eagen ticht
en sjochst dy al yn hockeylannen.

Yn ’t westen wie ’t in waarme dei
mei folop sinne tusken wite wolken,
’t skerpe jacht naam beide mei,
ferbining tusken freonefolken.

De jûns foer ’t skip de wolken yn,
want yn de fierte wie Bonaires haven,
frij en feilich, wat ferbynt,
foargoed foarby wie ’t lot fan slaven.

Yn ’t easten briek it earste ljocht
troch grauwe walen, swier fan delslach, hinne,
skerp de wyn, gjin mins dy’t tocht
oan bûtenfolk, hy die ’t allinne.

De aak lei oan de keatting bûn
fan iis en hûs, it farrensfolk wie binnen,
havenslaaf fan moarns oant jûns,
fol langstme rikkend nei de sinne.