Posted by admin

As in steunpeal boppe ’t iis
sa wis, want sjoch, ’t is stjerrend wier
en kâld yn ’t lêst fan maart:
in nije wintertiid, it is in griis,
in poalklimaat troch ’t hiele jier.

Waarmet sa de ierde op?
Profeten krije gjin gelyk,
want sjoch it aard fan maart:
in nije wintertiid, mar is ’t in strop?
Ferhege wurdt gjin polderdyk.

Peallen wize nei it far,
noch iepen foar de peaskefloat;
sels yn dit poalklimaat
tsjocht op it Dútske bloed, der is gjin kar,
want farre sil de Fryske boat.

De Davidstjer, seis siden,
fûnemint fan ’t joadske folk,
ferwizing nei de himel;
ik rin der hjoed net oan foarby,
want dit gehiel wurdt my ta tolk
fan oare tiden.

Ik sjoch de steapel tûken
brânen, byld út earder tiid:
twa hellen: gas en jiske;
ik rin der hjoed net oan foarby,
fiel mar ien side fan de striid,
hoe’t siken stûkje.

Ik sjoch de stjer ferrizen
tusken tûken sûnder blêd,
it stiel begjint te glânzjen;
ik rin der hjoed net oan foarby,
ferbyldzje my de fredesstêd,
in wrâld fan wizen.