Posted by admin

It hat krekt west, it sakremint,
it wetter út ‘e grutte hân
dat dripte op ‘e lytse holle;
’t hie derfan as wie se ’t wend,
ien koarte kik, gjin moard of brân,
mar ’t waard de mem in hoart tefolle.

Dêr stiet se as fersonken yn
de bylden fan de libbensstream,
dêr’t alle bern trochhinne moatte
om te driuwen op ‘e wyn;
foar ’t famke is ’t har memmedream,
sjoch hoe’t se mei de fingers boartet.

En wylst sy steane yn ’t portaal,
giet beppe by de treppen del,
want har bestean leit yn Lausanne;
heech riist op de katedraal,
fan klokken wurdt se wolris kjel,
’t genot kaam út ‘e kik fan Sanne.

* Matthijs Maris (1839-1917)
wie de middelste fan trije skilderjende broers.
Hy hat jierrenlang wenne yn Parys en Londen.
Yn de lêste stêd hied er in iensum libben.
Hy mong yn dy tiid dream en werklikheid
noch mear as yn ‘Doopgong te Lausanne’.

Leien, stêd fan grutte hichte,
dêr’t se rotten ieten as har brea
fanwege honger nei in frij bestean,
hat wolfeart wûn troch wurk en bea,
belibbe lykwols ek de lichte.

Leien makke ’t swiere lekken,
hege kwaliteit út Ingelsk wol,
mar dizze wolfeart hie gjin lang bestean:
de âlde frou har tiid wie fol,
se seach de stedsfaam yn de nekke.

Tiid brocht doe it lichte lekken,
swierich woe se ’t om de heupen ha,
symboalysk foar in fleurich, ryk bestean,
de stedsfaam stiek de hân har ta,
dat Leien koe de wolfeart rekke.

* Izaak Nicolai Swanenburgh (1538-1614)
waard berne yn Leien, wie in perioade
boargemaster fan dy stêd en stoar dêr ek.
Yn 1594 krige er fan it stedsregear
de opdracht om sân grutte panielen
te skilderjen, dêr’t ‘De stedsfaam mei
de Alde en Nije Nearing’ ien fan is.