Posted by admin

Sjoch hjir it hôf fan Eden,
yn hichte krekt beheind
en troch gjin misse foarmen skeind,
de tint sjongt fan de frede.

Sjedêr de houten foarmen,
harmoanysk nei de top,
robúst fan brede poat oant top,
bestân tsjin swiere stoarmen.

Gjin bern hie ’t yn de gaten
wat him boppe ’t holtsje gie
en dat der noch in tsjerke stie
om oer dy pyt mar net te praten.

Hy rûn heech yn de goate,
seach sa no en dan omleech,
it wie te sjen, hy hie it dreech
en frege help fan eigen soarte.

Op strjitte wie gjin swarte,
doe gie del it reade tou,
dy nacht noch nommen fan de bou,
foar ’t hingjen hat er ’t spul ynkoarte.

Gjin bern hie ’t yn de gaten,
hat pyt ek net hingjen sjoen,
se binne sjongend fierder rûn
nei ’t kleurich mearke yn ’t teater.