Posted by admin

Op knibbels leit sy foar it griis
fan jiske fan har leave man,
ferstruid op ’t bûten fan Megara,
troch Atene deadlik yn de ban,
foar har is ’t barren noch in griis.

De rom fan Phocion wie grut,
syn wiisheid spriek de minsken oan,
mar dy waard yn de steat net sparre:
deadlik wie de fal fan toan en troan,
mar stoisynsk bleau noch syn wurd.

Gjin steapel kaam der foar de brân,
want jiske makke ’t libben grau,
dus fan Atene nei Megara
reizge rouwend Phocion syn frou,
wiis mei ’t ferstruide yn de hân.

* Nicolas Poussin (1594-1665)
liet as skilder de Grykske
en Romeinske kultuer sprekke.
Yn dy wrâlden socht hy idealen
om te ferbyldzjen.

Sint Bavo, heech de bôgen en pilaren,
hol de lûden fan de bolderpreek,
it droanend liet op hiele noaten
wâlet oer de earder wijde reek,
ferballe is it fynbesnare.

De swarte hearen kinne ’t paad wol fine,
wyt is inkeld harren ploaide kraach,
it praten giet op hiele noaten,
want sy binne út it fine laach
en litte harren frommens skine.

Mar mem bliuwt mei har leave berntsjes sitten,
’t skeamel miel komt út ‘e reiden koer,
sy sjongt noch altyd foar Marije,
foar de kalvinist in heale hoer,
mar lang al hillich by har witten.

It Bavo-hûntsje woe it nochris weagje,
sit ûnwennich op ‘e kâlde flier,
mar weaget net om hjoed te blaffen,
want de romte eaget sûnder sier
en finen kinne poatich reagje.

* Pieter Jansz. Saenredam (1597-1665)
reizge faak troch Nederlân om sketsen
te meitsjen fan tsjerke-ynterieurs,
dy’t er yn syn atelier útwurke.