Posted by admin

Hy wie gjin bern mear, mar wol jong fan geast,
fertelde op it doek ferhalen
dy’t er oerbrocht, kâld en strang,
beskôge ’t as syn byldprofesje,
byld fan knoffelhakken op it searst,
fan lange streken, koarte halen,
by it poeiermolketintsje earste rang,
de fluchste rider krijt it meast,
it boerke swijt yn alle talen,
want de winter duorret al sa lang,
sa die de skilder oan transpresje.

It jongste wie derôf doe’t hy wat socht,
de waarmte dy’t him ynspirearre,
trilling yn de atmosfear,
de spanning mar dan sûnder presje,
byld beskynd troch simmersk, swevend ljocht,
in stilte om stil nei te hearren,
heech ’t kastiel mei tuorren, mar noch frou noch hear,
wol froulju troch de dagen sljocht
mei ’t famke, glimkjend observearre,
sokke ljochte simmers komme mear,
dat wie de skilder syn ympresje.

* J.B. Jongkind (1819-1891),
dy’t him yn 1846 yn Parys festige,
wie in skilder fan lânskippen.
Hy wurdt beskôge as in foarrinder
fan it ympresjonisme.
Skilderij ‘Le château de Milheung’

Noch yn nachthimd wied er sitten gien
op ’t rântsje fan syn skildersstoel
fanwege waarme ynspiraasje
troch de frou sa kâld as stien
mei inkeld keunst as doel.

Eva spriek him út ‘e hichte oan
net mei de waarmte fan it hert,
mar koel en stiif út argewaasje
oer de janboel, gjin fertoan,
alhiel nei keunstners wet.

Adam glimke om it stil trelit
en joech syn hiele wêzen bleat:
‘Wy manlju strielje út in graasje
yn de janboel lykas dit,
genietsje foar’t it keart.’

Oan de muorre hong er wiken skean,
de skets fan him dy’t moannen sit
ferdjippe yn syn meditaasje:
‘Alles moat yn lykwicht stean,
dy keunst is in besit.’

* Hubert Robert (1733-1808)
skildere, beynfloede troch
syn alvejierrich ferbliuw
yn Rome, foaral lânskippen
mei Romeinske gebouwen.
Hy wie nei de Frânske revolúsje
de earste direkteur fan
it Louvre.