Posted by admin

Noch riisden tsjerkedakken op,
de klokken lykwols holden har wer stil
as net bestân tsjin minskewil,
mar bjusterbaarlik, dêr wie al in kop.

Dy hie it each hân op it snoer,
no farrend efkes op it tsjerkedak,
hy skodde, dat wie net syn plak:
it net fan Petrus wie him lang al oer.

It wie in wûnder, want sjoch no:
twa koppen en in rêchbocht tagelyk,
de fangst fan Petrus eage ryk,
apostels op ‘e kade yn in flow.

Se ha in reade oergong boud
fier boppe ’t wetter fan de sulverfloat,
garânsje foar har ûndertrochgong,
foar de dyk en feart is ’t sa fertroud
mei ’t griene stimpel foar akkoart.

Wa is sa linich as de float?
De mêst yn, rûtsend rap der wer by del,
dat sûnder stimpel fan ynspeksjes;
wa’t benaud is, falt fansels fan board
en sakket stadich nei de hel.

Ien line koe it skipperslaach:
dy tusken skip en beage foar it boarst
om stap foar stap de fracht te lûken
troch de feart, it swit yn hier en kraach,
omdat it fan de stilte moast.

In sluting, bol en line, sa
wol hjoed de dei de wurkynspeksje ha.