Posted by admin

It slagge mei de pracht fan fearren,
wylst in spoar leit op ‘e grûn;
de gloarjegjalp fan selswurdearring
klinkt as lykwicht foar de trie yn ’t rûn…
hoe faak moat dy de paupronk hearre?

It slagge op ‘e keale tûken,
teistere troch waar en wyn,
in groepsportret mei sljochte fearren,
wichtich lykjend, stilstean is mar skyn,
straks sille sy de frijheid rûke.

’t Wie foar Jan Staal al simmer,
tagelyk foar Philip Kracht,
sy sloegen op ‘e beurstiid acht
en wiene justjes slimmer.

By Jan koe it wol lije
doe’t it einlings maitiid waard,
syn boat hie by in ferfke baat,
dan wied er as dy nije.