Posted by admin

Foar alles is in oere,
foar alles is in tiid
fan frede nei de striid,
oer bliuwe kleare spoaren.

Hy kaam net faak nei foaren,
mar libbe wol yntins,
dêrfoar wie hy ek mins,
sa hat er frede fuorre.

It rinnen tsjin in muorre,
in lânskip grien en wiid,
foar alles is in tiid,
earst skruten, dan wer doarre.

Nei fierten hat er stoarre,
nei kym en inerlik,
faak driuwend op ien wjuk,
dochs fûgel fan de greiden.

Se fleagen mei har beiden,
de iene foar de oar,
dêr binne minsken foar,
de tiid foar har tegearre.

In tiid om ek te stjerren
nei libbenslang de tiid
foar frede mei in liet,
in spyltúch, heech wurdearre.

Tusken plastic, hout en stiel
begjint it miuwefolk de dei
mei syn toilet, kop yn de draai,
noch foar it moarntiidsmiel.

Hoeden rin ik der op ta,
se draaie op ‘e nij de kop,
gjinien fljocht foar myn stappen op,
se wolle wat ‘k net ha.

By it rjochtsjen fan de lins
begjint it koppedraaien wer,
no mei allueres fan in stjer,
foar eagen ha ‘k de mins.

Mar wannear’t de rop begjint
fan, nei in jier, it bûnte folk,
wurdt wei de wite miuwewolk…
wint net de maitiidstint?