Posted by admin

Sân wiken hat er foar ’t museum lein
as wied er foar de stedsgrêft makke,
âlde tiden ha har sechje sein:
de beurtboat tusken hege dakken.

Ald Fryslân glimt fan kop oant achterdek,
lit sjen de glâns fan de histoarje;
rekke yn de grêft in skipke lek,
dan lei soks oan de âlde gloarje.

De âlde gloarje leit ek op ‘e wâl,
men sjocht de tastân al fan fierren,
fan elk stânpunt wiist it mâl…
in kwestje fan hoefolle jierren?

Sa’t hy dêr leit, leit net oan it model,
want dat is skerp en sierlik makke,
mar it skip is hjoed net mear yn tel…
is ’t dêrom foar ’t museum sakke?

Wat kin him feale kleuren bomme
of rotsoai yn it deade reid,
hy hat it wurk dien by syn breid
en leit al healwei yn de slomme.

Sy sit yn ’t reid al op twa aaien,
foar him wurdt dit in deade tiid,
yn jerken sit dan amper piid,
dochs hearst him oer sa’n sit net kleien.

Fansels, sa’n ding heart net yn ’t wetter,
mar driuwt dat sitplak der ienkear,
dan leit it foar de jerken klear,
de piid derút, de sit is better.

Wat hat dy swarte hjir te sykjen?
Diskriminaasje is it net,
de sit is neffens jerkewet,
it moat mei kleuren wol wat lykje.