Posted by admin

It daget nei in kleare nacht
mei skiere walen út it wiet,
de sinne, no noch sûnder macht,
brekt troch en spegelet hoe’t it stiet.

De skippen lizze dûbelfêst,
oan kaden en yn kâlde mist,
se stekke yn it read de mêst,
wylst ier de seeman kisten rist.

Mar as de sinne heger riist,
ferskoot syn ljocht fan wolk nei wolk,
it is ’t lazuer dat klear ferwiist
nei ’t hege feest foar hiel it folk.

Dan binne kisten net yn tel,
mar stekke mêsten flaggen út
en meitsje fluiten ’t feestfolk kjel
mei ’t bringen fan in earsalút.

It jûnsljocht sakket nei de grûn
en strykt it wetter yn de tint
fan sa’t it waar ûntjoech him sûn
oerdei en kleur oan djipte wint.

De skoarstiens blaze noch de stoom
út nei in lange, hjitte dei,
it lêste fluitsjen doarmet loom
oer ’t wetter, wiist de nacht de wei.

Trije ympresjonistyske skilders:
* Claude Monet (1840-1926)
Skilderij ‘Ympresje, sinsopgong’

*** Georges Pissarro (1871-1961)
Skilderij ‘De haven fan Rouen’

Dêr stiet er tusken laits en earnst
nei’t grappe- en fioelewurk,
syn spul,
en wachtet op ’t applaus út wenst,
sil daliks bûge, fynt it flauwe kul.

Syn broer, bespiler fan de fluit,
hie foar de jûn gjin azem mear,
har spul,
dêr’t hy, solist, raar guod op spuit,
hy bûcht no djip, betanket foar de ear.

Dyselde jûn, al let, sit hy
te spyljen Bach nei Bach, syn spul
as earnst,
hy fielt him as de flinters frij,
dat fan syn broer is inkeld flauwe kul.

* Pierre Auguste Renoir (1814-1919)
makke dit ‘libbensgrutte’, realistyske
skilderij (193,5 x 130 cm.) yn 1868,
doe’t al ympresjonistyske skilders
aktyf wiene.