Swelecht

It minskdom hat it wol yn streken,
rjochtút rinne mêst en trie,
in matematysk sylsysteem,
faak statysk, selden út ’e rie,
kompleksiteit as teken.

Ynienen binne dêr de swellen,
komme sûnder ôfspraak gear,
yntuityf op ’t sylsysteem,
se fiele ’t oan, der komt in kear,
sawat ha se it helle.

Deselde mjitte as de âlden,
wjukken foar de lange flecht,
yntuityf op fêste koers,
dynamysk as in swel sa echt,
se binne net te hâlden.