Feroaring fan paad

It wie op snein, ier en betiid,
gjin fûgel dy’t de dei ferkende,
planten rikten like heech
as troch de wike…
dêr rûn ik op ’t paad, it my bekende.

It wie in fiering mei in liet,
dat rûn op mjitte fan myn stappen,
alle dagen like rap,
it woe net wike
foar in song mei ûnbekende grappen.

It wie gjin grap mei swart en giel,
ik moast earst oan de dize wenne
foar’t de eagen krigen grip
en doe die bliken
dat it delkaam op it mar-ferkennen.

It naam oan hiel it moarnsfeest diel
mei ’t skynsel fan de boei en sinne,
út ’e lichte wei omheech,
it joech in bliken
dat myn paad lei justjes oars derhinne.