Reisferslach fan Marije

fan ûnbekend*

Hoe faak en fier ha wy wol reizge,
net frijwillich, want it moast:
nei Betlehem, it gie om tellen,
ik wie swier en dêrom foel ’t my swier
dêr yn de stâl, gjinien woe ús as gast,
mar lokkich kin ’k it neifertelle.

Se moasten wol oant trije telle,
want ús jonkje seach it ljocht
dêr yn de stâl, it wie in wûnder,
mar al wer foel ’t my en Joazef swier:
it wie Herodes dy’t ús jonkje socht,
de dream fan rêding wie bysûnder.

Wy binne nei Egypte reizge,
hookstrooks middenyn de nacht,
it lân dat earst ús foarfaars telde,
ek de jonkjes deade, stjerrend wier,
mar lokkich hold it oer ús bern de wacht
oant wer in dream it felich melde.

Yn Juda hearden wy de tiding
fan memmen sûnder bern,
troch moardnershân de dea ynjage,
net te tellen en wer stjerrend wier,
it fielde as hie ’k sels in bern ferlern,
mar lokkich koe ’k myn eigen drage.

Ikoan ‘Marije en Bern’