Wol harkje nei dit libbensliet:
op ierde wurke mei syn folk
in fromme man dy’t Noach hiet,
mar nimmen seach him as syn tolk.

De ierde streamde oer fan kwea,
’t geweld wie net mear oan te sjen,
de iene sloech de oare dea,
tamtearre waarden sels de bern.

God spriek mei Noach oer syn plan:
‘Ik fei de hiele ierde skjin,
’t sil streame oant de lêste man
net mear de siken krije kin.’

De skepping hold de siken yn:
gjin libben nei de lêste frou?
God joech in strieltsje sinneskyn:
de opdracht ta de arkebou.

Rien Poortvliet

De arke rekke einlings klear,
de dieren folgen ’t libbensspoar,
fan grize mûs oant sterke bear
gie ’t hastich troch de iepen doar.

Doe stiene Noach en syn frou
de lange rige oan te sjen
en beide fregen har net ôf:
wêr bliuwe dochs de lytse bern?

De doar sloech ticht as wie ’t foargoed
gjin iepening nei nij begjin,
it razen fan de grutte floed
ûntnaam de skepping libbenssin.

De arke weage hin en wer,
in kiste mar dan libbensfol,
in libben boppe elk ferdjêr,
sa’t God úteinlik hawwe wol.

Rien Poortvliet

De floed kaam nei it hichtepunt
wer yn de rêst, in blauwe loft
wie ’t libben yn de arke gund,
mar ’t duorre nei de grûn in skoft.

De arke rekke muorrefêst,
it libben kaam beweging yn,
de doar foldie de dieren bêst,
de iepening nei sinneskyn.

Seis kleuren bôgen oer it gea,
de skepping wie noch net folslein,
mar nea wer sa’n massale dea,
dat wurd is oer de bôge flein.

Wat mist is noch de sânde tint,
dêr soargje God syn minsken foar,
want wa’t syn eigen kwea oerwint,
fynt nei it hôf in iepen doar.

Rien Poortvliet

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan de sân tiden