Terneergeslagen

van Elihu Vedder*

Traag klimt hij uit het duister,
niet gehinderd door zijn schild,
dat hem beschermt zijn leven lang,
hij heeft zich nog geen uur vertild
en gaat gewoon zijn eigen gang,
zijn ziel verlangt geen luister.

Verlangend naar de sferen
tussen sterren aan het firmament,
die jong zijn als haar pril bestaan,
nog niet aan levenslang gewend,
raakt zij al tollend uit de baan,
geen kans om op te veren.

Haar vleugels zijn gebonden,
zonder schild is zij nog niet gehard
en dus gekluisterd aan gewicht,
zij is in haar bestaan verward,
zit vast onzeker, zonder zicht
op wat de sterren zonden.

Klinkt hemelhoog het juichen,
dan vervliegt het dodelijk verdriet
en veert zij op na ’t diepe buigen.

* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Gebonden ziel’