Jona, fûgel fan de frede,
do dy’t nei de fierte fljocht,
wie in man fan sljochte rede,
boppedat hie hy gjin nocht,
socht de see om fier te farren,
dreamde wei op hege baren,
bylden fan wer foet oan lân,
mar ferfoel yn seemanshân.

Jona, fisk yn ’t wâljend wetter,
foar it meunster inkeld proai,
wie doe wei en wist net better
of hy libbe bûten roai,
mar syn ropping om te fleanen
nei de stêd fan al it skeane,
klonk wer, no oer ’t fiere strân,
net oer ’t wetter, mar oer ’t lân.

Jona, ropper yn de strjitten,
kearde om de kweade stream,
hat doe dûbelsinnich sitten
ûnder wûnderfolle beam,
mar syn eigen keale siele
koe net yn de freugde diele
fan it fleanend Ninevee,
folk fan God fier fan de see.