Betanië, it plak
fan libben út ‘e dea,
foar elk in ûnderdak,
in feestmiel nei de bea.

Dêr’t Jezus fûn de rêst,
in dei midsmank de nacht,
in amerij hâldfêst,
sjaloom, dan mannemacht.

Dêr’t Lazarus ferstie
de rop dy’t libben jout,
syn namme sprekt yndie:
‘God rêdt’ klinkt sa fertroud.

Dêr’t Marta tsjinjend gie
mei iten nei de gast,
diaken dy’t sy wie,
safolle yn de kost.

Marije folge ’t hert,
mei ynmoed geat sy út,
sy joech om jild noch wet,
mar wol har leafdestút.

Betanië, it plak
fan Judas syn beslút,
al wie it noch mar swak,
’t waard de ferriederstút.

Dêr’t minsken streamden ta
om wat foar eagen wie
te sjen, net oars, mar sa:
hoe’t Lazarus dêr stie.

Dêr’t Farizeeërs’ haat
fertsjustere it gea,
in foarútrinnend skaad
op lijenswei nei dea.

Betanië, ’t is wier,
sjaloom, Jeruzalem,
de ezel fredesdier,
hosanna klinkt foar Him.

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan Geus en Jezus