Dochter van Zion, zwart is je kleed,
gebogen je rug en je hoofd,
je handen zijn slap in je schoot,
vergeten is ’t hart hoe je heet,
al lang van de liefde beroofd,
hoe groot is je nood.

Dochter van Zion, wees niet meer bang
voor honden die blaffen ’t refrein
van handen geboeid op de rug;
de ballingschap duurt al te lang,
maar Hij die er is, zal er zijn
en brengt je terug.

Dochter van Zion, zie hem daar staan,
word wakker en kijk naar dat kind,
zijn handen gestrekt naar je uit,
een oproep om met hem te gaan
naar waar je de weerklank weer vindt,
Jeruzalem fluit.

* Jean Portaels (1818-1895)
Schilderij ‘Dochter van Zion’