Lopend onder de spoorbrug door
zag ik de stenen van de boog
en hoorde ’t dreunen van de treinen,
oorverdovend, maar ’t was voor
de stilte, toen pas viel in ’t oog
dat boven brandden honderd seinen.

Observerend de spoorbrugboog
zag ik de stenen tussen ’t groen,
gekleurde velden als van Eden,
zich verheffend hemelhoog,
de overgang naar ’t overdoen
van wat de volken ooit misdeden.

Lopend over de velden heen
zag ik het bollen van een perk,
dat zich verhief om weg te zweven
op de wind, niets meer van steen
bleef over, dit was ’t grote werk
van Hem die zorgde voor het leven.

* Schilderij ‘Follow the wind’