Maakt hij zich breder dan hij is,
nog breder dan de achtergrond?
Zijn gezicht lijkt smal en breed de mond…
wie velt het oordeel van ’t is mis?

Zijn vel is glad en bruin getint,
de indruk van een gladde vent
die aan vuile zaakjes is gewend…
is iemand hem nog goed gezind?

Zijn blik zint op nog meer gewin
en glanst al van het grote geld,
dat hij in gedachten heeft geteld…
wie laat zich met de leperd in?

Het baardgelaat spreekt voor zichzelf,
de snor komt daar nog bovenop,
maar nog hoger dan de smalle kop…
de lichte tulband als gewelf.

Wie licht de schedel om het brein
te lezen voor de achtergrond,
die gesloten blijft door oog en mond…
hij zou ook anders kunnen zijn.

* Lucien Lévy-Dhurmer (1865-1953)
Schilderij ‘De Marokkaan’