Al moannen sicht op ’t iepen wiet,
it wetter kaam har ta de snaffel út,
de hiele dei itselde liet…
wat woe men ek, de wyn wie súd!

’t Gefoel kaam middenyn de nacht,
de beide wjukken fielden frieskâld oan
en sloegen op it wetter acht,
dat woe net mear ier yn de moarn!

De tinzen fleagen nei it iis
en glieden streekrjocht mei de poaten mei,
se wiene mei it frieswaar wiis…
wat woe men oars mei dizze swaai!