Ik rûn deroer, foarby in sleat,
mar hie gjin sin oan swimmen,
wiet fan swit wie my wol goed,
it gie om ’t streamen fan it bloed,
wetter like my hjoed neat.

Ynienen bleau ik stokstiif stean,
der wie noch ien oan ’t trimmen
op in tûke yn de draai,
yn lykwicht rûn de kikkert mei,
konsintreard fan kop oant tean.

Doe seach it dier my blauwich oan:
dus do woest hjoed net swimme…
mei in bom sprong hy deryn,
de spatten fielden as fenyn…
no mar fierder, miskien moarn.