De weinen kroepen stadich oer de dyk
mei ljochten stekkend der trochhinne,
wiif en keardel yn de stress,
de rêgen krom, de skonken bryk
en yn de bek ’t fiktive mes,
mar fan de hjerst foel net te winnen.

It hynder hie der gjin problemen mei
dat wiven oer de greiden waren,
dat hy seach it glimkjend oan
mei ’t mistljocht op, ’t waar wie dernei,
it like moai op dizze moarn,
yn wiven seach er gjin gefaren.