Ik fielde, koe der amper by,
en telde trije aaien,
mar fidúsje hie ik net
dat útkaam wat foar ’t gripen lei,
it soe yn dizze tiid net meie.

Der giene yn de fûgelhut
noch withoefolle fingers
oer wat al op brekken stie,
it like dizich, ’t hie gjin nut
om no al op te hingjen slingers.

Yn slingers fleach de memmeswel
fan klearebare blidens
om in sûne trijeling;
de giele snaffels ljochten fel
om enerzjy foar barre tiden.