De tijd stroomt langzaam door
en leeg raakt snel het glas,
ik ga er voluit voor,
maar niet zoals ik was.

Ik heb de broek al aan,
gestreept en niet egaal,
verlaat het sleurbestaan,
mijn keus is abnormaal.

Twee happen uit het brood,
de kurk nog op de fles,
de tijd drijft mij in nood
naar nog een steek of zes.

Daar komt de blaaskapel
met storm en vaandelzwaai,
de noodzaak van het spel
jaagt mij tot: ‘Steek en naai!’

De puntenmuts is klaar
voor mij als harlekijn
met ongepast gebaar,
zo zal ik voortaan zijn.

Ik speel nu tijdloos mee
met wie ook leegt het glas,
laverend over zee
en voor de wind door gras.

* Schilderij ‘Self portrait sewing a harlequin hat’