De menstijd is een kathedraal,
gewijd aan de geliefde maagd,
de hoop op voortgaand leven,
zoals het elke vrouw behaagt,
maar slechts een deel van het verhaal.

Ik zag mijzelf in vogelvlucht,
geschapen op de zesde dag,
geworpen in het leven,
ik vloog met vaart en schaterlach,
de ruimte schalde van ’t gerucht.

Ik zag mij liggen op de vloer,
gevallen vrouw uit het bestaan,
de linkerarm geheven,
geen kracht meer om omhoog te gaan,
zo tussen hoer en ouwe moer.

Ik zag mij staan als oude vrouw,
in ’t paars met nog een vleugelwens,
vasthoudend aan het leven,
ik kwam steeds dichter bij de grens,
wat ik, in vogelvlucht, niet wou.

* Schilderij ‘Metamorphosis’