Stof is de aarde
met de mens als evenbeeld,
verzinkend in de oceaan
van dingen van de dag;
wat is dan nog de waarde
van wat stuift en niet meer heelt,
het is een komen en een gaan
van dingen van de dag.

Totdat er lichten
opgaan als het tegenbeeld
van wat er in het stof verzonk,
die leiden naar de trap,
bedoeld voor wie zich richten
op ’t geheel, dat nooit verveelt,
onzichtbaar eerst en dan als vonk,
omhoog gaat stap voor stap.

Van hoge waarde
is de mens als evenbeeld
van ’t blauwwit in de opening,
ver boven dag en nacht
en ’t stuifstof van de aarde;
door de eeuwigheid geheeld,
beziet hij in verwondering
de afstand die nog wacht.

* Schilderij ‘Amazement’