Het asfalt was het pad
van huis naar domme plicht,
zij waren ’t fietsen zat,
nog meer het schoolgesticht.

Zij swingden op parket
hun beide hakken stuk,
eerst was het cool en vet,
toen niets meer aan, geen fuck.

’t Idee is eens een kroon,
wie wou niet zo’n prinses,
drie dochters en een zoon,
dit was hun laatste les.

De taak als koningin
betrof het hele land,
de vrije velden in,
de hakken in het zand.

Geen modder zonder schep,
twee handen aan de steel,
het spitten is maar nep:
het koninginnedeel.

Van grond naar hogerop,
daar klinkt een luid gepiep,
de kroon komt op haar kop,
vet cool, niet al te diep.

* Schilderij ‘The crown’