De havenmaster seach yn ’t blau
en loek de holle fol mei tearen
as de weagen foar de kust:
‘It hiele jier troch bin ‘k yn tou,
it is in lêst yn plak fan lust,
ik kin net oer myn klanten beare.’

De sinne kriich it op ‘e kop
om’t dy it hiele jier troch skynde
op ‘e weagen foar de kust,
want soks ferfeelde, brocht de strop;
as Friezen bearden: ’t is in lust,
dan fûn de master dat it skrynde.

Sa kipen Friezen yn it blau
dy earste moaie maitiidsrite
by de haven oan de feart;
se makken ree de pream en skou,
in nij seizoen wie net ferkeard,
dy ûnderfining soe net slite.